సత్య

నేను ఓ చెట్టుని కౌగలించుకున్నప్పుడు నాలోని వృక్షత్వం నింగిలో తటాకమవుతుంది నేను మటుకు సదా పూల రేకుల్లా... ఎండుటాకుల్లా... వేర్ల మొదళ్ళలో రాలుతూనే వుంటా ఆమె అరికాళ్ళ రేఖలు నా మీదుగా పయనించినప్పుడు తొలకరికి మట్టి చిట్లి వివిధ రంగుల్లో విచ్చుకుంటుంది ఆకాశం తన రంగుల వస్త్రాన్ని ఆరేసుకున్నట్లు తడి మట్టి రాట్నం మీద హస్తరేఖల్లా ముద్రితమవుతున్న చిత్రం అంకురిస్తుంది (9-6-14)

ఇద్దరం కలిసి మొలకల్ని నాటుతున్నప్పుడు ఇరువురి కౌ గిలింతప్పటి చేతి వేళ్ళ మధ్యన ఖాళీలో చీకటి వెలుగు ఒకటవ్వడానికి చోటు ఆవిర్భవిస్తుంది సాంగత్యపు చూపులోని మౌన గీతం ఎప్పటికీ మట్టిలో జీవకణంలా మిగిలిపోతుంది ( 9-6-14)